Noc oczyszczenia

W pewnym momencie w „Nocy oczyszczenia”, filmie o krwi i krwi, w którym Amerykanie są uprawnieni do popełniania przestępstw przez jedną noc każdego roku, bohater opłakuje, że „rzeczy nigdy nie będą równoważne, dopóki nie nadejdzie królestwo”. Linia jest godna pochwały, biorąc pod uwagę, że bohaterka właśnie oglądała osoby, które uwielbia, które kogoś krzywdzą, ale nie znasz nikogo w tym filmie, nic nie szkodzi, a kamera poruszyła się tak dużą ilością podczas brutalności, którą właśnie dostałeś szturchanie, ból głowy wywołujący wrażenia z demonstracji.

Autor / szef James DeMonaco, który niedawno napisał scenariusz do szokująco potężnej przeróbki z 2005 roku „Zasadzki na odcinku 13” Johna Carpentera, idzie na kompromis w tej kwestii przez cały „The Purge”. Regularnie konserwuje narrację konserwatywną poprzez wymianę farb po liczbach i wątpliwe portrety. Tak więc, w przeciwieństwie do okropnego filmu w stylu B o potrzebie stłumienia cielesnych pragnień, „Noc oczyszczenia” jest tylko martwym filmem.

Idea Nocy oczyszczenia jest wystarczająco nowatorska: złe postępowanie nie polega na pewnym oczyszczeniu, więc choć poważne działania raz w roku mogą obniżyć procent przestępczości w kraju, to dodatkowo przekształca ludzi w bestie. Jednak film zaniedbuje zbadanie własnego powodu, a raczej koncentruje się wokół „słomianych psów” – sytuacji, w której posiadacz kredytu hipotecznego sprzeciwia się hordzie, która musi włamać się do jego domu w poszukiwaniu wyjętego spod prawa linczu.

Jest rok 2022. Być może świat nie jest jeszcze uciskany, ale nadchodzi. Pewne miejsce na przedmieściach, James Sandin (Ethan Hawke), główny przedstawiciel handlowy w organizacji bezpieczeństwa, zgarnął mnóstwo gotówki, sprzedając systemy gwarancji domu, które obejmują rozbudowane ramy obserwacji i stalowe wejścia, które uszczelniają wejścia i okna. James musi po prostu wykopać i utrzymać strategiczny dystans od Nocy oczyszczenia w swoim domu, który, kiedy wprowadzą w życie jego własne ramy bezpieczeństwa, zamienia się w domową skarbiec.

Produkty Jamesa są badane, gdy jego nadąsane samotne dziecko Charlie (Max Burkholder) przyznaje nieznanego outsidera (Edwin Hodge) domowi Sandins. Filantropiczne zamiary Charliego nie wymagają wielu wyjaśnień: outsider jest ranny i bezsilny. Jednak outsider jest również ścigany przez grupę ostrzy zatrudniających elitarnych. Te bogate katy dzieci powinny wyglądać tak dziwnie, jak grożą, więc ich pionier (Rhys Wakefield) chętnie nosi płaszcz z daszkiem klubowym oraz osłonę z szyderczym uśmiechem i długimi jasnymi włosami, które sprawiają, że wygląda lekko Crispin Glover- esque. Mógł być wstrętnym maniakiem, aryjskim młodszym bratem Michaela Meyersa z „Halloween”.

Postać Wakefielda, po prostu uznana za „dobrze wychowanego nieznajomego” w napisach filmu, daje Jamesowi decyzję: pokutować drenującego outsidera i oszczędzić jego rodzinie, albo umrzeć za honorowy akt daremności. Ta sytuacja jest wystarczająco obiecująca, jednak DeMonaco nieuczciwie zachęca obserwatorów do wychwalania niesamowitych przejść niektórych domowych intruzów, ostatecznie stwierdzając, że najlepszą rzeczą dla osób jest ograniczenie i spokój. W każdym razie trudność Jamesa nigdy nie jest tak denerwująca, jak powinna, na tej podstawie, że nigdy nie wiadomo, o co walczy, prawdopodobnie o wsparcie.

W pewnym sensie outsider nie pojawia się w filmie: najwyraźniej często tęskni za nim i dlatego jest większą ilością konceptualnych pomysłów niż rozpoznawalna osoba. Ponadto, Uprzejmy Nieznajomy jest ekstremistą animacji z całą subtelnością odrzutowca Batmana z okresu Adama Westa. (Jak go nazwać? Egzekutor Preppy? Kolegiata z wyniesionymi nogami?) Raz po raz uważając rannego outsidera za „beznadziejne, brudne świnie”, uprzejmy nieznajomy ostrzega Jamesa: „Albo daj nam on, albo to będzie ty!” ale po tym, jak prawdopodobnie pożegnał Jamesa z kwiecistym „Toodle-oo”. Niestety, hamminess Wakefielda nie jest naprawą dla Pingwina Burgess Meredith lub Riddlera Franka Gorshina, a niespokojna ręczna fotografia filmu zaciemnia naszą perspektywę na zasadniczo wszystko. Trudno być oszołomionym, gdy skurcze administratorów aparatu są bardziej dzikie niż cokolwiek, co robią.

DeMonaco nigdy nie przeszkadza wystarczająco długo, aby dać nam samotny obraz Jamesa lub jego rzeczywistości. Chwila, w której James zerka ze stalowej blokady przedniego wejścia i patrzy beztrosko – ale prosto! – u obserwatora skutecznie przeraża. Jednak James zwykle nie jest aż tak bezbronny, a mdłe warunki jego macho w nagłych wypadkach są po prostu niesłychanie niezbędne. Podobnie jak niedawno wspomniana postać, która niesamowicie domaga się niczego, nigdy nie może być ekwiwalentem po Nocy oczyszczenia, James mówi znajomą Clichénese. W momencie, gdy w końcu decyduje i wyjawia Maryi, czy chce się zemścić, jego wybór jest przekazywany tak konwencjonalnie – „To nasz dom!” – że jest to mgliste, o czym naprawdę myśli, względzie rodziny lub premii za ochronę dla posiadacza kredytu hipotecznego. Brutalność może nie oczyszczać, ale po obejrzeniu „Nocy oczyszczenia” powinieneś stłumić niepożądane rozważania.