Van Gogh. U bram wieczności

Van Gogh. U bram wieczności (2018) Recenzja w CDA-ZALUKAJ.pl

Julian Schnabel nakręcił prawdziwy, choć bezpośredni, pełen szacunku film o ostatnich latach z życia Vincenta van Gogha – w którym Willem Dafoe w pełni zaufał i nieświadomie ułatwiłby to, czego można oczekiwać od tego wielkiego artysty.

Jest to film, który stara się uchwycić ekstatyczną teraźniejszość, zalew w tamtym czasie i rozerwanie, praktycznie sportową pewność, którą namalował Van Gogh, i są wyjątkowe minuty, kiedy Schnabel wymyśla, aby dać nam szansę, aby jego płótna pozostały samotne , in situ, na polach lub plantacjach, farba praktycznie scyntyluje – rywalizując z samym światłem dziennym. Ciche sekcje pokazują, jak Van Gogh kroczy przez scenę, oszołomiony i prawie oszołomiony tym, co oferuje, a Schnabel wykorzystuje deklamacyjne harmonie fortepianowe na ścieżce dźwiękowej – być może wspólną proporcjonalną muzykę organową.

Do tego stopnia, że ​​minęły dwie niesamowite minuty w niespokojnym życiu Van Gogha, Schnabel nie dramatyzuje cięcia ucha – sprytny wybór – ale daje nam rozczarowane spojrzenie, aby skonfrontować rozmowę ze swoim lekarzem pierwszego kontaktu na temat tej okazji (z Van Gogh odpowiednio ubrany w okład i kapelusz umieszczony na mapie przez autoprezentację). Film również uznaje hipotezę, podobną do trwającej animacji Kochający Vincenta, że ​​Van Gogh nie zakończył własnego życia, ale został zastrzelony przez pobliskiego obrzydliwego dzieciaka.

Muszę powiedzieć, że są pewne niespokojne minuty. Bardzo łatwo jest wpaść w rodzaj pastisz-modnego hasła w odniesieniu do rozmowy ze stylem Van Gogha i jego dziełami sztuki. Niestety, Schnabel w ciągu kilku minut tworzy to, co składa się na parodię zdjęć Van Gogha wykorzystanych w samych scenach: drwiny Van Gogha z Mathieu Amalrica i Emmanuelle Seignier ubrani indywidualnie jako Dr Paul Gachet i Madame Ginoux, podczas gdy są one malowane przez wspaniały człowiek. Zdecydowanie Schnabel mógł trzymać się z dala od tej dziwności i wyrafinowania, po prostu rzucając nam szybkie spojrzenie na autentyczne zdjęcia.

Rupert Friend gra specjalistycznego sprzedawcę Vincenta, rodzeństwa Theo, który wysyła mu stypendium z miesiąca na miesiąc i który pojawia się sporadycznie, niepomyślnie konfrontowany, gdy Vincent jest w klinice medycznej lub ogólnie w trudnej sytuacji. Oscar Isaac to Gauguin, jego najbliższy towarzysz, przeciwnik i ekspert; ich dwie postacie były zbyt niestabilne, aby długo pozostawały w organizacji, a Schnabel godzi się z wściekle trudną miłością między nimi. Jednak raz jeszcze jego sofistyka polega na powtarzaniu ciągów wymiany głosu w lektorze, bardzo szybko po tym, jak je usłyszeliśmy i usłyszeliśmy, jakby chciał pokazać, jak Van Gogh nieustannie męczy się z tym, co się po prostu wydarzyło. Mads Mikkelsen jest intrygującym ministrem, któremu powierzono ocenę przygotowania Van Gogha do wypisu z kliniki i jest zszokowany tym, co myśli o bezwartościowych rozmazach Van Gogha.

Najlepsze sceny pojawiają się, gdy Van Gogh zmierzy się z jednostkami – zamiast artykułów. Hałaśliwy tłum uczniów w wieku szkolnym wraz z ich niegrzecznym i reakcyjnym wychowawcą ingerują w Van Gogha, gdy jest on na zewnątrz, pracując sumiennie – prosząc o rozpoznanie tego, co robi, i osądzając go z grubsza. Prawdziwy stan wyjątkowy przychodzi, gdy Van Gogh, na wysokości swojej wściekłej inspiracji i szaleństwa, powstrzymuje pasterkę i nakazuje jej odpocząć z celem, którym może nakreślić ją w określonej pozycji – konfrontacja, która zamienia się w rodzaj atak.

Osiągnęliśmy niesamowity postęp od czasów, kiedy John Wayne wpadł na Kirka Douglasa po projekcji filmu biograficznego Van Gogha Douglasa z 1956 roku i krzyknął: „Mamy okazję grać intensywne, solidne postacie, a nie te słabe dziwactwa!” Jakość Van Gogha, jego triumfu w porażce, jest obecnie uznanym fragmentem jego legendy i być może film Schnabla zbyt skutecznie potwierdza to potwierdzenie. Zdjęcia zrobione na początku filmu pokazujące zwiędłe i spalone słoneczniki wydawały się gwarantować coś niekonwencjonalnego. Mamy jednak solidną, ważną i inteligentną egzekucję od Dafoe, kompetentnie złapaną przez Schnabel.